قناریها را تو به ترانه آوردی

می دانستی

           دستان من هنوز با خورشید تناسب دارد

       و 

بغض نگاهم ختم نمی شود

                  مگر به آستان دردهای تو

پس

بی تعارف تر بیا

                    بیا و از شیشه های خالی

                                    که نه


                              از دل خالی خود بلکه بگو

که ما شمع بازان ازل خیزیم


خیز و با ما


                      از آن ته ماندهای دلت اگر هست . . .


اگر هم نیست

از وحشی ترین گلهای این دشت شاید

                                   تا با تو همراهی بشاید

به قدر همت محقراین جانب


عالی جناب سیاه پوش این خطه