بهار مطلق

از خاك وباران اگر بخواهي

                         چيزي به جوانه نمانده

                  شهر در محاصره رايحه توست . . .

                                   و

                                 ظهور امپرا طوريت

                       سقوط همه قرينه هاي جهان است

 

 

 

عالیجناب

قناریها را تو به ترانه آوردی

می دانستی

           دستان من هنوز با خورشید تناسب دارد

       و 

بغض نگاهم ختم نمی شود

                  مگر به آستان دردهای تو

پس

بی تعارف تر بیا

                    بیا و از شیشه های خالی

                                    که نه

                              از دل خالی خود بلکه بگو

که ما شمع بازان ازل خیزیم

خیز و با ما

                      از آن ته ماندهای دلت اگر هست . . .

اگر هم نیست

از وحشی ترین گلهای این دشت شاید

                                   تا با تو همراهی بشاید

به قدر همت محقراین جانب

عالی جناب سیاه پوش این خطه

هذیان در ارتفاع

درست از جایی در ارتفاعات همین درکه خودمان است

که 

آغاز می شود

شعر

عقیم

چشمان تو

            و من که این شبها دارم منگنه می شوم به پانوشت چند سطر سکوت

خوب میدانم

این جور وقتهاست که سکته ناقص کامل می شود

می دانی . .

من چند سالی می شود که نخوابیده ام

و

ترکهای جمجمه ام هی عمیق تر می شوند

تاخیر تو را روزنامهای زرد قلم می زنند

و

من به انتظار آغاز چشمه

صخره ها را به هوای تو با نگاه

ذوب میکنم

                                              تو که اگر می آمدی . . .
                                 می شد

و

آنقدر نیامدی که . . .

حالا

پیاده روهای شنبه هم ما را

                                      قضاوت میکنند

شاید . . .

سالها پیشتر . .

خیابانهایی . .

                ما را از کنار هم عبور داده باشند

         و یا 

               در آستانه دری چرخان

دو نگاه . . 

یک لحظه . . .

یک تصادف . . .

ببخشید . .

یا که

صدایی . . .

شاید . .

در آن طرف خط . . .

اشتباه گرفتیید قربان !

مراسم تدفین پروانه ها در این واحد برگزار نمیشود

امّا

مراسم تدفین خطوط واحد را

                     دختران دبیرستانی
                                 در خطوط تلفن جشن می گیرند همیشه

و جالب آنکه

بازی ما قبل تمام شدن

               همیشه به طرز احمقانه ای

                                                       می ماسد

و

                     می ماساند

                                     ته مانده های آدمی را

ما بین ترکهای جمجمه ام

چیزهایی جوانه زده اند

               امّا با آنکه سالهاست نخوابیده ام

                                       اطمینان دارم

این شعر درست از جایی در ارتفاعات

   همین درکه خودمان آغاز شد

انتحار

بوی تکه تکه شدن می آید
        بوی تیک تاک ساعت انفجار

                 بوی زنده باد مرگ مرگ بر زندگی می آید دوستان !

    آزاد ترین سقوط یک انسان را این جا با کمربندش جشن می گیرند

سقوط انسان رایحه نیست
پایان تنفس است
تجدید حیات نیست
پوست انداختن حشره ای جراحت انگیز است

بر آستان درب باشگاه فریب خوردگان

بوی تکه تکه شدن می آید

          بوی تیک تاک ساعت انفجار

عقربکها به نفس نفس افتاده اند

              عملیاتی دیگردر شرف وقوع است

   این بار صفحه چهل و پنج دور با صدای "بن لادن" می گردد

                                                                    تا برکند بُن همه لادن های جهان را
بیایید باور کنیم
وحشت بزرگ را عقربکهای ساعتهای مچی
از پیش شهادت می دهند

شب انجماد

از پس شبهای غلیظ الکل

باز مردی
مزه مزه می شود

در کسالت فردا

باز مردی
گم می شود
         روی خط کشی عابر
                         سوار بر دو پا

در حوالی گلوبندک

          فرمان روایی تاکسی ها برقرار است
                                             و در حوالی درکه
                                                  فرمان روایی دلها

و

مردان غلیظ

هنوز قدم می زنند

روزهای گلوبندک

و

شبهای درکه را . . .