بر فراز شیروانی مرطوبِ

                این بی سر پناه خانه

                       این بی تو خسته خانه دروغ


 نگاهت مشغول آسمان  و

 لبت مغلوب سرود


 چگونه علم شد این چهار دیوار بی سقف
 که ناگهان تو

               آمدی و

نپرسیده ،

نگفته ،

بی چرا

 از فراز شیروانی نداشته اش

 اوج گرفتی و

طرح ابرها را ترانه سرودی

 و  تا با چمن آشنا شوی

 صد سال بر من گذشته بود


 دخترکان کمرنگترین ِ پردها را کشیدند
                                                و  نگاهت روبه بیماری گذاشت

 من پنهان


 از ما بین شیاری به باریکی کوچه آشتی کنان

 دیدمت

که خوابیده بودی

 بر پهنه قرمز زیتون زار . . .

 با خود اندیشیدم


 اگر امکانی دوباره مقدّر باشد

                    بی شک به تو خواهم گفت


                                                  که مرا روی ناز بالشتت گلدوزی کنی

 بسیار بیشتر از آن شکسته ای
          که رایحهٌ پونه های صحرایی
              و یا دست کم اشکهای این ماهِ مدوّر

 دستت را بگیرند


 امّا

انصاف کن

 من هنوز بر تو نگریسته ام


 تا باد بر گیسوانت می چرخد

 انگشتانت وزن سکوت را تحمّل نمی کنند


 بگو


 بگو


 که به قاب چوبین خود خو نمی کنی


 هوا روبه پژمردگی می رود
               سایه روشن آغاز شده

 بگو


 بگو


 که به قاب چوبین خود خو نمی کنی

 امّا


                جوابی نیست
                              اِلا سمفونی باد
                                      بر پهنه زیتون زار قرمز
 و من
 در افسوس که چرا هیچ وقت از تو نخواستم
                            مرا روی ناز بالشتت گلدوزی کنی

 حالا که رقص آتش


 بر روی سر پنجه های تو حادث می شود

 من در می یابم


 که همه چیز ویران می شود


 و  نمی ماند چیزی مگر سکوت

 امّا


 بیا


 بیا و انصاف کن


 من هنوز بر تو نگریسته ام


 هشدارت داده بودم

                که عرش و آینه
                         در انحصار فرشتگان است

 و 

سرحدّات سریر ملائک

 جایگاه دست اندازی نیست
                 که ایشان هر اندازه هم تشنه
 از چشمهٌ جغرافیای نقشه ها نمی نوشند

 اما تو رفتی


 رفتی تا عرش و آینه
             تا شکست حصر فرشتگان
             تا جوشش چشمه ها از جغرافیای نقشه ها
             تا سرحدّات سریر ملائک

                                                     تا خود خدا



 ای مو خرمایی دریا دل
 ملاحان بر تو درود می گویند
 و  دلت را در می نوردند

 امّا

آخر با تمنای من چه می کنی

 تو

 تو را می گویم


 تو که به قاب چوبین خود خو نمی کنی

                         ای کاش می شد


 مرا روی نازبالشت گلدوزی کنی